Grote glazen deuren worden geopend door een vriendelijke lachende Thaise ober. Met een bescheiden knikje bedank ik hem. Ik loop door de deuren en voor een kort moment ontneemt me het uitzicht mijn adem. In de duisternis van de nacht, onder het wakend oog van een heldere witte maan, ligt Bangkok met zijn miljoenen lichtjes. De stad wordt doorkruist door lange snelwegen, waarop autolichten langzaam voortbewegen. In de vele gebouwen brandt achter de ramen licht en grote overheidsgebouwen en belangrijke plekken in de stad zijn prachtig verlicht. Een immense stad fonkelt onder een heldere sterrenhemel.

Een enorme dankbaarheid maakt van me meester. Ik kijk terug op twee en een half maand van geweldige ervaringen. Mijn reis heeft me naar fantastische plekken gebracht, geweldige ervaringen laten beleven en bijzondere mensen laten ontmoeten. In mijn stoutste dromen had ik niet mogen hopen voor zo'n mooie ervaring. Zonder kleerscheuren en vervelende incidenten heb ik Thailand, Birma, Laos, Vietnam en Cambodja mogen doorreizen. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik dit heb mogen doen en bedankt iedereen die het mogelijk heeft kunnen maken. Een reis die in mijn hart voor altijd zal bij blijven.

Mijn vorig verhaal eindigde op Phu Quoc, een eiland aan de Zuidwestkust van Vietnam. Op de laatste dag hebben we volop zon en maak ik de mijn grootste fout gedurende reis. Zonder enige bescherming liggen we een dagje op het strand. Resultaat, een verbrande torso die me de dagen daarna nog veel ongemak bezorgd. Een rood gloeiende Kozak vliegt terug naar Saigon, met veel 'Oeh‘s' en 'Aaaah's' onderweg terug. We blijven een nacht in Saigon waar we een lange wandeling maken door een oudere en armere wijk van Saigon. Het is hier waar David zijn eerste vrijwilligerservaring opdeed met gehandicapte kinderen, slachtoffer van Agent Orange (zie vorig verhaal). We bezoeken het opvangcentrum en spelen met de breed glimlachende kinderen. Het is ontzettend vermoeiend, aangezien de kinderen veel aandacht vergen. Ik heb veel respect voor de medewerkers en vrijwilligers die hier dagelijks met zeer weinig middelen een humaan bestaan voor deze kinderen proberen na te streven. Intussen sterf ik van de pijn, want de kinderen springen constant op mijn rug en verwachten enkele rondjes rond het gebouw. De kinderen lachen terwijl ik het gevoel heb dat mijn rug met een vlammenwerper wordt bewerkt.

We overnachten een nacht in Saigon en vertrekken erg vroeg in de ochtend naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom Phen. We reizen zes uur, inclusief een uur wachttijd op de grens voor een visum. Gelukkig gaat alles zonder problemen en rijden we door het vijfde land van mijn reis. Mijn eerste indruk? Dit lijkt wel Nederland! Ten opzichte van alle voorgaande landen is dit land platter dan plat. Zover het oog reikt zijn er geen bergen te zien. Een egaal horizontaal landschap van de weg waarop we rijden tot aan de horizon. Nu hebben we geen rijstvelden, bamboehutjes en vele eetkraampjes langs de weg in Nederland, maar toch, de gelijkenissen zijn er.

We komen aan in een kleine stad, waar duidelijk te zien is dat dit land het meeste armoede kent. We hebben een hotel aan de rand van de rivier, met een kamer zonder ramen. Ietwat claustrofobisch, maar we hebben niet te klagen. We huren een Tuk Tuk en rijden langs enkele hoogtepunten, wat voornamelijk monumenten zijn van het verschrikkelijk bewind van de Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot. De Rode Khmer (internationaal aangemerkt als Khmer Rouge) was de militaire tak van de Communistische Partij van het toenmalige Democratische Kampuchea (nu Cambodja). Khmer is de naam van het volk dat in Cambodja woont. De Rode Khmer is verantwoordelijk voor de dood van ongeveer 1,7 tot 2 miljoen (sommige cijfer spreken van 3 miljoen) mensen (op een bevolking van 7 miljoen) tussen 1975 en 1979 toen de Rode Khmer aan de macht was.

Allereerst bezoeken we de Tuol Sleng gevangenis en martelkamer, de oude Tuol Svay Prey hogeschool die in 1975 door de rode Khmer werd overgenomen en gebruikt door de speciale veiligheidsdienst van Pol Pot. Vervolgens reizen we af naar een berucht gebeid, vlak buiten de stadsgrenzen van Phnom Phen, dat ook bekend staat als de 'Killing fields'. Een gebied van enkele hectare waar vele mensen geëxecuteerd werden, vaak zonder reden. Het dragen van een bril of van nette (burgerlijke) kleding , of het in bezit hebben van (buitenlandse) boeken, of kennis van een buitenlandse taal wal voldoende reden tot executie. De communistische leer werd gecombineerd met een Spartaanse 'back to basic' ideologie.

De oude school onder een deken van dreigen prikkeldraad en de honderden schedels in de tempel van de Killing Fields laat een bittere smaak achter in mijn herinneringen. Met veel ongeloof en respect voor de bevolking van Cambodja, heb ik het gevoel dat ik het land iets beter begrijp.

In de avond genieten we van het lokale bier en hangen wat rond in de stad. De volgende ochtend bezoeken we nog enkele tempels en pakken het vliegtuig terug naar Bangkok. Daar ontmoeten we onze oude coördinator van mijn vrijwilligersorganisatie, Friends for Asia. Fai is ook met ons meegeweest op de trekking in Chiang Mai en tijdens ons vrijwilligerswerk is er een vonk overgesprongen tussen Fai en David. De relatie was zo sterk dat Fai naar Bangkok is afgereisd om ons beide te zien, maar voornamelijk David. Samen hangen we drie dagen uit in Bangkok. Aangezien ik de stad redelijk ken, ben ik de gids en bezoeken we wederom de staande Boedha, liggende Boedha, Emerald Boedha en Grand Palace. De allerlaatste dag van mijn verblijf in Bangkok pakken we een anderhalf durende trein rit naar Ayutthaya. Deze historische stad ligt ten Noorden van Bangkok en was de voormalige hoofdstad van Koninkgrijk Ayutthaya. Het Historisch Park in het centrum van de stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. De prachtige, goed onderhouden ruïnes zijn adembenemend. Met een privé Tuk Tuk van onze lieftallige vrouwelijke bestuurder 'Oei' achter het stuur, bezoeken we wonderbaarlijke tempels en gebouwen van de vervallen glorie.

Op de laatste avond is het dan echt tijd om afscheid te nemen van dit alles. Ik regel toegang tot één van de meest prestigieuze plekken van Bangkok, de Sirocco Sky Bar, The Dome at the State Tower. Ëen van de top tien beste sky-bars. Zodra je door de glazen deur loopt, daalt een gouden trap af naar een hemels uitzicht. Een open-airdeck bar steekt buiten het gebouw uit en met slechts een glazen kijk je enkele honderden meters naar beneden. Bangkok ligt letterlijk aan je voeten. De ovalen bar verandert telkens van kleur en barman shakt de sterren van de hemel.

Ik neem een diepe zucht en neem het uitzicht in mijn op, terugdenkend aan alle indrukwekkende momenten van mijn reis.

Mijn vliegtuig vertrek vroeg in de ochtend en ik neem afscheid van Fai en David, mijn trouwe reisgenoot. Ik vertrek, en laat Azie achter me, hopend ooit weer terug te keren.

Via deze weg zou ik al mijn trouwe lezer willen bedanken voor het lezen. De reacties waren erg leuk om te lezen en soms hart verwarmend, en dan weer te debiel voor woorden. Ik hoop dat jullie met veel plezier hebben kunnen meereizen. Ik heb zeker genoten van jullie bijzijn.

En als ik één tip zou mogen geven. Twijfel niet, pak je spullen en ga op reis!

Damian