Het leven van een reiziger kent veel verschillende facetten. Zo zit je het ene moment gehurkt op een toilet in de jungle, met in de linker hand een zaklamp en in de andere hand een wc rol. Slapen doe je op een harde ondergrond en douchen onder een waterval.

Zoals ik al zei, reizen bestaat uit vele verassingen en soms, als de sterren goed staan en je humeur positief is, doet geluk de rest.

De taxi arriveert voor de deuren van het hotel in Ho Chi Minh city, oftewel Saigon. De deur wordt geopend door een portier gekleed in een maagdelijk wit kostuum. We worden welkom geheten door een Vietnamese glimlach en mijn rugzak wordt uit mijn handen genomen. De grote massieve deuren, met ramen van wonderlijk glas in lood, zwaaien open. De twee portiers bij de deur maken een hofelijke buiging en ik voel me als een ware koning die terugkomt van een victorieuze zege. De grote lobby is overkoepeld door een glazen dag, dat de glinsterende opervlaktes van de blinkende pilaren oogverblindend doet glimmen. In het midden van de immense ruimte staat een enorme vaas met witte bloemen, op een klassieke dikke vloer kleed. Een brede glimlach verschijnt om mijn gezicht. Ik moet lachen. Lachen om de situatie waarin ik me bevindt en de veelzijdigheid die deze reis tot nu toe met zich mee heeft gebracht. Want wie had gedacht dat ik ooit, met mijn T-Shirt, korte broek en slippers, het meest grandieuze vijf sterren hotel van Saigon zou betreden!

Mijn laatste verhaal eindigde halverwege Vietnam, in Hue. Vanuit daar hebben we een drie uur durende busrit genomen naar Hoi An. Dit uit de kluiten gewassen dorpje aan de kust van Vietnam, staat bekend om zijn historisch centrum, de Chineese brug die afgebeeld staat op elk biljet van 20.000 Dong (1 euro), de goede restaurants en de 500 ‘tailor made clothing shops'.

We hangen 3 dagen uit in dit heerlijk rustgevende dorpje, dat lijkt op een Frans vissersdorpje. Gedurende de dag reiden we met de motorscooter naar de witte stranden en blauwe zee. We beklimmen de Marmeren Berg en maken foto's van het geweldig uitzicht. In de avonden lopen we door de straten gevuld met lokale en internationale toeristen en bewonderen de uitgestalde souveniers. Prachtige schilderijen, rode lantarens en kleurrijke zijden stoffen. Het eten is voortreffelijk en de wijn zelfs beter. Het is een ware oase op een intensieve, doch vermoeiend trip. Hier in Hoi An ontmoeten we wederom Ralph en Gijs, mijn twee vrienden van studentenvereniging Io Vivat, waarmee we samen het nachtleven van Hanoi enkele dagen geleden onveilig hebben gemaakt. Ralph en Gijs reizen dezelfde route, maar door een ander reisschema zal dit de laatste keer zijn. We proosten met een Saigon Biere in de hand en wisselen verschillende reisverhalen met elkaar uit.

De laatste avond eten we op het teras van restaurant Mangorooms met uitzicht op de rivier en kleurlijke verlichte straten. Een ware aanrader voor andere reizigers die ooit ambities hebben de plek te bezoeken. Het eten is uitmuntend, ga voor de roodbaars! Het is op deze plek dat we aangenaamd verrast worden door een enorme meevaller. De ouders van David hebben enkele opgespaarde punten over en vinden het geen probleem als we die gebruiken voor enkele overnachtingen in het Park Hyatt Saigon. Het leven van een reiziger gaat soms over rozen!

Zoals jullie hebben kunnen lezen, heb ik enkele problemen met mijn terugreis datum gehad, maar gelukkig is dat nu opgelost. Doordat ik iets eerder dan 14 augustus terug moet vliegen, heb ik mijn reis schema iets moeten aanpassen. Vanuit Hoi An vliegen we daarom rechtstreeks naar Saigon en overnachten in het Hyatt hotel. Enorme bedden, grote badkamers met bad en douche, tv met honderden kanalen (inclusief Nederlands!) en een persoonlijke butler die 24/7 voor je klaar staat! Dat noem ik nou het leven van een backpacker.

David kent de stad erg goed, aangezien dit de stad is waar hij zijn reis begon. Hij heeft hier enkele weken gewoond en vrijwilligers werk gedaan bij een opvangcentrum voor gehandicapte kinderen. Deze kinderen zijn slachtoffer van een ontbladeringsmiddel dat in de Vietnamoorlog veelvuldig werdt ingezet als wapen. De giftige mix van chemicalien dat bekend staat onder de naam ‘Agent Orange' brengt op de dag van vandaag nog veel leed met zich mee. De codenaam sloeg op de oranje band die om de containers zat waarin de Agent Orange opgeslagen was. Nog steeds worden jaarlijks duizenden kinderen met bijv. spina bifida (open rug) en andere misvormingen aan de ruggengraat geboren door het gebruik van Agent Orange.

In Saigon lopen we door de drukke straten die overspoeld worden door de in totaal drie miljoen motorscooters in de stad. We bezoeken het ‘History and War Remnants Museum' dat verslag uit brengt over de gruwelijke gebeurtenissen in de Vietnamoorlog. Een bezoek aan dit museum herinnert me aan het feit dat de miniscule problemen waar we ons dagelijks druk om maken volledig onrelevant zijn. We lopen langs het paleis en bezoeken de markt waar we een namaak Mont Blanc harloge kopen, totaal nutteloos, want hij doet het niet meer. Was te verwachten!

Het nachtleven is hilarisch. Elke club of bar is overspoeld door prostituees. Je kan geen kant opkijken of je wordt gevangen door een naar geld zoekende blik. En glimlach, een iets te gerichte knipoog of een ‘Hi' is genoeg voor een gesprek, waarin de vrouwelijke aandacht overweldigend is. Sommige Aziatische dames zijn wonderschoon en brengen het mannelijk brein op hol. Al feestend komen we nacht door in Saigon.

Op dit moment zit ik op het eiland Phu Quoc, zuid van Vietnam. Het is hier even heerlijk bijkomen van een 2 maanden lange reis. We verblijven op het eiland en chillen op de stranden, waar witte Kozak een kleurtje probeert te vangen. Tot op heden blijft het bij rood. Behalve zonnen en jet-ski rijden is hier niet veel te doen, maar voor een paar dagen is het meer dan prima.

Morgen, de 6^de van Augustus, vliegen we terug naar Saigon. We verblijven daar nog één nacht (in een standaard, budget hotel) om de volgende ochtend per bus naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom-Penh. Daar blijven we ook één nacht en vliegen dan voor de laatste drie dagen naar Bangkok. Op 11 augustus is dit reizend sprookje dan ook echt voorbij en is het tijd voor mij om terug te vliegen naar Amsterdam.

Ik zit te lang binnen, het is tijd dat ik mijn handoek op het strand maar weer eens opzoek. Bedankt voor de vele reacties en ik hoop dat jullie de foto's leuk vinden.

De warme groeten vanuit Phu Quoc!